Czas po czasie (Pieszo wokół Polski 2022)

Październikowe wybrzeże to świat, który pieczętuje się na zimę. Wywieszone w sklepowych witrynach karteczki dziękują za ten rok i zapraszają na sezon 2023. Domy do góry nogami, muzea figur woskowych, labirynty w polu kukurydzy, festiwale taniej książki, „największe w Polsce” parki dmuchańców oraz kina 7, 8 i 9D zgromadziły zapasy na zimę i z pełnymi brzuszkami mogą w końcu zapaść w zasłużony zimowy sen. Słodko pochrapują wciśnięte ciasno w każdą możliwą przestrzeń identyczne domki kempingowe z fabryki, poprzetykane tylko gdzieniegdzie wielką szpetną przeciwpożarową ścianą z betonu. Na posterunku trwają jeszcze lekko poziewające automaty: przynętomaty, bursztynomaty i muszelkomaty. Oraz – niczym bezludna wyspa w tym morzu nicości – ostatnie stoisko z pamiątkami, a na nim przegląd sezonu: obrazki 3D z Maryją zmieniającą się w Jezusa, drewniane ramki z Żydem „na szczęście” (jak to możliwe, że wciąż są na nadmorskiej fali?) oraz magnesy z nosaczem na każde imię („Ola – piecze mazurka dąbrowskiego”, „Arek – czyści ekran od wewnątrz”’, „Zbyszek – ciągnie rzepę w Familiadzie”).

Jedna rzecz nie zmieniła się za to wraz z nadciągającą jesienią. Plebiscyt na najdroższego schabowego, który prowadziliśmy podczas całej tej wędrówki, wygrywają bezsprzecznie knajpki nadmorskie. Robert, który zatrzymał się tutaj na kilka tygodni, by w spokoju zacząć pisać książkę, ubolewa, że podobna drożyzna jest w sklepach. W jedynym w Gąskach sklepiku trudno mu zrobić zakupy tak, żeby sto złotych starczyło mu na jedzenie na jeden dzień. My musimy mocniej przytrzymać się lady, gdy za dwie drożdżówki, chleb i pasztet sprzedawczyni żąda dwudziestu złotych. Ale zaciskamy zęby i płacimy, bo rozumiemy, że ten nadmorski tymczasowy świat ma tę krótką chwilę, żeby zarobić na resztę roku. A gdyby ceny towarów wzrosły tyle razy co ceny prądu, to za chleb płacilibyśmy teraz 50 zł.

Robert idzie z nami przez większość trasy z Kołobrzegu do Mielna. A tak właściwie jedzie – na skonstruowanym przez siebie rowerze elektrycznym. Niedawno amputowano mu nogę i taki rower jest jego sposobem na kontynuację życia w podróży. Wcześniej przez dwa lata podróżował na zwyczajnym. Kiedy otrzymał diagnozę raka skóry z bardzo pesymistycznymi rokowaniami, postanowił, że nie będzie czekał na śmierć w domu. Pojechał do sklepu sportowego i kompulsywnie kupił wszystko: rower, namiot, śpiwór, karimatę. I ruszył, przed siebie, w Polskę, na – jak to sam nazwał – wyprawę na koniec życia. Robercie, Wyprawa na koniec życia, podziwiamy! I czekamy na książkę!

To on i inne mieszkające tu osoby uczą nas patrzeć na morze, uczą nas się w tym morzu zakochiwać. Ania opowiada nam o jego licznych kolorach, Iza o wietrze, Robert i Artur o historii, Witek o tym, że morze ma niesamowitą pamięć – bo mimo, że wiatr już dawno przeminął, fale wciąż biją o brzeg wspomnieniem o nim. Paweł uczy nas rozpoznawać żyjące tu ptaki. Bierzemy od niego lornetkę i poznajemy się z mewą siodłatą, biegusem zmiennym i płochliwym kormoranem. Jest też lis, jenot, a w Gdyni – całe przedszkole dziczych pasiaków. Morze hipnotyzuje nas do tego stopnia, że na przyszły rok wymyślamy wyprawę ekstremalną. I skrajnie niebezpieczną. Godną Kolosa i pięciu Halików. Wymyśliliśmy, że chcemy… przejść polskim morzem w szczycie sezonu. Trzymajcie kciuki za powodzenie tej ekspedycji

Tymczasem my też udajemy się na sen zimowy. No a przynajmniej na zasłużony odpoczynek od chodzenia. Bo zima i nam jest bardzo potrzebna. Dziękujemy, że byliście z nami! Do następnego, do zobaczenia na szlaku!